Deugd en ( on) deugd...

Dat de zelfstandigheid van kinderen met de dag groeit dat is leuk en goed om te zien. Soms schiet onze manneke daar ook wel eens in door. Zo kwam oma deze week met een verhaal thuis… Georgen's oma en een bevriend stel zaten op een terrasje in de stad. Ze wachtten ongeduldig op de serveerster die al een tijdje op zich liet wachten. Ondertussen hadden ze met z’n viertjes al besproken wat ze zouden bestellen.

Georgens werd op enig moment gevraagd of hij binnen eens wilde kijken of de juffrouw misschien al kwam. Dat deed ons bijdehandje wel even. Het duurde een tijdje maar uiteindelijk kwam Georgens naar buiten en meldde dat de serveerster zo zou komen. De serveerster kwam.... Ze had ook meteen de bestelling meegenomen. Niet dat hem gevraagd was om de bestelling door te geven maar dat had hij terloops toch maar gedaan. Hij had toch gehoord wat iedereen wilde hebben zo vertelde hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Het stuk rijstevlaai waar de dame echter mee aankwam, dat had niemand besteld…. Of toch…? Volgens de serveerster dus wel. Georgens had haar even haarfijn uitgelegd dat hij ook wel zin had in “huisjesvlaai”… Goh, wat is dat dan voor vlaai? 'Kom maar mee dan laat ik het zien' had Georgens gezegd en hij had de serveerster mee naar de vitrine genomen. Met zijn vingertje wees hij een lekker groot stuk rijstevlaai aan. Dus stond daar de enkele ogenblikken later de serveerster met de bestelling en…een stuk rijstevlaai.

Overrompeld door de spontane actie van Georgens koos oma toch voor de verstandigste oplossing. Geen rijstevlaai want dat was niet afgesproken maar wel de boterham die nog in de lunchbox van school zat. Wel een complimentje dat hij alles zo goed onthouden had. Kijk zo gaat dat met bijdehandjes. Goed gedaan oma ;-)Georgens peuzelde zijn boterham op en kreeg toch nog het koekje bij oma’s koffie.

Het was me een weekje wel. Vrijdagavond bezochten we samen nog een prachtige voorstelling Fantazeria van Slava. Een prachtige clownsact met leuke humor voor kids, zorgde voor een schaterlach van Georgens. Net als de zondag daarvoor waar we in de spiegeltent voor de schouwburg ook al genoten van theater en muziek was ook dit weer een geslaagde avond voor ons drietjes.

Zaterdagochtend gingen we zoals gewoonlijk naar de markt om wat boodschappen te doen. Georgens nam zijn fietsje mee en sjeesde vrolijk voor ons uit. Zwaaiend naar de slager, de kapper en de kelners van de horeca op het Pancratiusplein vervolgden we onze weg. De zon scheen en de stad was gehuld in een zalig cultureel sfeertje. We besloten nog even een terrasje te pikken.

Georgens kwam nog een schoolvriendje tegen en voor we het wisten was het weer tijd om te gaan. We zeiden tegen Georgens dat hij zijn fiets moest pakken en alvast een rondje op het plein voor ons mocht fietsen. Ik draaide me om betaalde. Nog geen minuut later keken we naar het plein maar zagen geen Georgens. Maurice en ik keken elkaar lachend aan;" Ooooohhhh, die is vast even een rondje om de kerk fietsen" merkten we gelaten op.

Na 10 minuten wachten vonden we het welletjes geweest en gingen op zoek naar Georgens. Maar we vonden onze coureur nergens. Hij was niet op het plein, niet op het terras, niet bij Schunck*, niet bij de speelgoedwinkel….nergens..... Na 20 minuten wachten bekroop ons een onaangenaam gevoel.

Ik besloot alvast richting huis te lopen. Wellicht had Georgens het stoute plan opgevat om op eigen houtje alvast naar huis te gaan? Maurice zou in de buurt van het plein en het terras blijven speuren en ik liep op een drafje door de Akerstraat. Maar nee hoor, thuis was Georgens ook niet. Nu werd het me toch te gortig, al mobiel bellend met Maurice sprong ik op mijn fiets en vloog weer richting centrum. Daar stond manlief ook een beetje beduusd rond te kijken.

We besloten maar mensen op de terrassen en het winkelende publiek te vragen of ze een klein jongetje op een wit/blauw fietsje gezien hadden. We splitsten ons op en gingen wanhopig op zoek….
Plotseling sprak ik een dame die meende hem gezien te hebben in de buurt van de V&D. Ik snelde naar Maurice en samen liepen we op een draf richting Bongerd. En daar kwam om de hoek een beveiligingsbeambte met aan zijn hand onze kleine held. We wisten niet of we moesten lachen, huilen, schelden of knuffelen. 'Waar was je nou'? Vroegen we in koor. Georgens keek ons verbaasd aan.Hij was zich van geen kwaad bewust.

De beveiliger vertelde dat bij gezellig bij de dames van Douglas had gezeten en had verteld dat zijn ouders maar niet kwamen. Georgens meende dat we de stad nog in gingen, was vooruit gefietst en had voor Douglas staan wachten. Toen het te lang duurde was hij daar naar binnen gegaan en had toen een praatje gemaakt met de dames. Die hadden gevraagd waar zijn ouders waren. Georgens vertelde dat we op het terras gezeten hadden. De beveiliger vroeg hem vervolgens of hij wist waar dat was. Dat wist Georgens wel, dus wees hij die mijnheer wel even de weg…. En zo kwam het dat we elkaar weer tegen kwamen….

Zijn fiets had hij overigens bij de ingang van Douglas geparkeerd of papa die even kon ophalen dan…??? Pfffffff…… Georgens was duidelijk geen seconde in paniek of ongerust geweest en besefte niet waarom wij ons zo druk maakten.

Gelukkig konden we zondag samen weer even lekker ontspannen bij Cultura Nova….