Onze eerste ontmoeting met Gorgeous Georgens!

Vandaag zijn we vanuit Miami op tijd vertrokken naar P.A.P. In het vliegtuig ontmoeten we een Canadees stel, dat ook richting GLA ging. In P.a.p aangekomen ging het redelijk snel door de douane en werden we opgewacht door een van de chauffeurs van het weeshuis. Voor het vliegveld was het zoals verwacht heel hectisch en een drukte van belang. Zoals ons verteld was, wilde iedereen ons wel helpen. En het drammende 'non merci' kwam goed van pas, want duidelijk moest je wel zijn anders was je koffer meteen al buitgemaakt door iemand die snel geld wilde verdienen ;-).Voordat we het wisten zaten we in de auto's die ons naar GLA brachten. Net als wij werden nog een aantal stellen die naar GLA moesten samen met ons vervoerd. Wat we toen zagen was overweldigend: het land van onze zoon is prachtig, zo kleurrijk en vol energie. Verbazingweekend groen met heel veel mensen overal langs de weg die handel drijven in alles wat je je maar bedenken kunt.

Overal zie je groepjes kinderen in keurige schooluniformen, de meisjes met grote strikken in het haar en allemaal even netjes en schoon. Een schril contrast met de armoede die we ook langs de weg continu terugzien bij de volwassenen en kindjes die niet naar school kunnen omdat daar geen geld voor is. We reden in een sneltreinvaart,de grote gaten in de wegen niet altijd vermijdend, hoog de bergen in richting het dorp waar GLA gevestigd is. Alle beelden in ons op-nemend en vol verwachting over hetgeen ons te wachten stond, kwamen we kilometer bij kilometer dichter bij onze zoon.

De trip duurde een dik uur en we beleefden het als een film waar we zelf de hoofdrol in speelden!
Eenmaal aangekomen in het weeshuis werd Georgens meteen bij ons gebracht. En voor we het goed en wel wisten hield papa Georgens in zijn armen! Natuurlijk was het voor iedereen even wennen maar lang duurde dat niet want we gingen meteen aan tafel met alle medewerkers en vrijwilligers van GLA. We namen Georgens op schoot en Georgens at bij papa meteen lekker zijn bordje leeg. Hij eet heel snel en geniet zichtbaar van elke hap. En er mag niets gemorst worden. Zo bijzonder om je kind voor het eerst te zien eten. Je stelt je zoveel voor van zo'n eerste moment maar het is aan de ene kant heel normaal en aan de andere kant heel vreemd om hem in je armen te houden.

We verblijven tijdens ons bezoek in het Mainhouse in een guesthouse op het terrein van het weeshuis. Dus niet bij Brad en zijn vrouw Lois, die het Toddler house bestieren. Na het eten zijn we naar onze kamer gegaan en hebben we Georgens in bedje gelegd. Aanvankelijk wilde hij niet gaan liggen en keek hij een beetje angstig om zich heen. Toen we hem neer hadden gelegd huilde hij dikke tranen met tuiten. Dat was wel even moeilijk maar we hebben toch maar even doorgezet en hem getroost terwijl hij in bedje bleef. Na een kleine huilbui viel hij lekker in slaap en zijn we ook even gaan liggen. De kamer waar we verblijven is heel erg sober. We hebben gelukkig wel een eigen wasbak en toilet op de kamer en het is hier ontzettend vochtig. De laatste keer dat er goed schoongemaakt is lijkt een hele tijd geleden. Maurice heeft ook al de eerste kakkerlak om zeep geholpen.We moeten ons even over de eerste aanblik heenzetten, het is maar voor 5 dagen.

Pfff. we moesten elkaar wel even knijpen het lijkt nog steeds een droom. Maar wat een lief ventje is onze Georgens! We kijken regelmatig even in het bedje en zien daar een prachtig kereltje dat heerlijk ligt te slapen... en hij hoort bij ons. Wat een geluk! We durven nauwelijks onze ogen te sluiten bang dat als we wakker worden dit een droom lijkt te zijn ;-)

slapen is toch gelukt!
Om 16.00 uur zijn we samen opgestaan en mocht papa Maurice de eerste poepluier van zijn zoon verschonen ;-) Dat ging goed en rook heerlijk (not!)We hebben ons zelf ook even opgefrist en zijn vervolgens rond 17.00 uur aan tafel gegaan samen met de staf, de andere ouders en Dixie. De eerste ontmoeting ging dus wonder boven wonder goed. Op dit moment kan er zelfs al een lachje af en zit Georgens met papa aan tafel te tekenen terwijl ik snel een verhaaltje tik.

Morgen wordt een hele pittige dag! We moeten om vijf uur in de ochtend op, want om zes uur komt de chauffeur ons halen om naar de Amerikaanse Ambassade te gaan. We hebben daar om zeven uur in de ochtend een afspraak. Het schijnt daar echt heel chaotisch te zijn en het zal best lang duren voordat we langs alle loketten zijn geweest die er nodig zijn voor de benodigde stempels etc. Georgens moet mee. Ze willen namelijk met eigen ogen zien of hij diegene is die in het paspoort staat.

GLA is echt geweldig. Het is hier ontzettend druk. Iedereen werkt hard en de nanny's en vrijwilligers doen goed werk. We hebben Evena vandaag even gezien en we hebben ook al gevraagd of we deze week Ziggy kunnen bezoeken. Lieve mensen het gaat goed met ons en ons kleine mannetje moet natuurlijk nog wennen maar hij heeft al zijn mooiste glimlach getoond en hij heeft ook al lekker met ons geknuffeld.

Oma; hij heeft je ketting al om ;-) en de pop ligt bij hem in bed,
Lieve vrienden het gelukzakje en de vele lieve kaarten hebben ons onderweg gesteund. We zijn blij dat we er zijn en sturen jullie een Haitiaans kusje,

Ciao,

M & M & G.