Op stap met de adoptivo’s

Regelmatig horen we wel eens in onze omgeving (familie/vrienden) terug dat het wel een beetje vreemd klinkt als we zeggen dat we met onze "adoptievrienden" iets ondernemen. Dat is natuurlijk ook zo. Net alsof we naast onze vrienden/familie nog een apart stelletje vrienden hebben. Gek genoeg is dat gewoon een eigen leven gaan lijden; de uitdrukking “adoptievrienden”. Nooit de bedoeling geweest om het als een “clubje” los van al onze andere sociale contacten te zien. Een keer geroepen en voordat we het wisten ging het woord met stip in de Dikke van Dalen ;-) We hadden zelf in eerste instantie niet eens door dat familie en vrienden het best “apart” (beschaaft woord voor irritant of minder leuk) vonden.

Het begon pas echt vreemd te worden toen “het groepje” (Maurice en ik zijn normaal helemaal niet van de groepjes!) ook nog een naam kreeg. En wat voor een “de adoptivo’s “….Tja, dan vraag je er ook om zul je denken. Wat eerst als een geintje begon werd plotseling bloedserieus opgepakt…..Een groep, een naam, een jaarlijks uitje…. Nog net geen clubkas, abonnement of bestuur dat de scepter zwaait. Nu waren we ook nog zelf de aanstichters van die ongein ( van het uitje dan!).

Afijn, hoe zit het dan wel? We waren allemaal redelijk zoekende in het adoptieproces. Zoekend naar informatie, herkenning, bevestiging en ja later op momenten ook steun. Bij toeval kwamen we via, via zo’n beetje allemaal samen bij een van de families in Elsloo, tijdens Carnaval Mundial. Een muzikaal en gezellig event waar naast het uitwisselen van adoptie ervaringen ook vooral gelachen, gedanst en geborreld werd. Van een gelegenheidsgroepje tijdens die Carnaval zijn we uitgegroeid tot een gelegenheidsformatie met gekleurde kindjes. Wie had dat ooit gedacht?!

Als je het ons allemaal individueel zou vragen zijn we eigenlijk wars van groepjes(vorming), opgelegde gezelligheid of verplichte verjaardagspartijtjes. Het grappige is dat dit met deze groep mensen absoluut niet zo voelt en dat er een ongedwongen sfeer heerst, waar aan de ene kant, adoptie ervaringen natuurlijk nog regelmatig worden uitgewisseld maar waarbij vooral opvalt dat het vrijheid blijheid is. Het heeft ook niet eens zozeer met Haïti te maken, want onze “groeppie” kent ook een Sri-lankaanse schone dame en een prachtige Amerikaanse kanjer. Misschien is het de adoptie die ons bindt maar dat is het na 4 jaar ook al lang niet meer alleen.

Het zijn allemaal verschillende individuen, met diverse achtergronden, banen, hobby’s, passies, gezinnen en kinderen die het goed met elkaar kunnen vinden. Eigenlijk is het gewoon een prachtig voorbeeld hoe een groep ontstaat zonder dat dit ooit een vooropgezet doel op zich was. En dat zijn toch de mooiste groepen of niet?!

Anyway, zondag 30 mei was het zo ver het eerste adoptivo’s uitje was een feit. Ondanks dat we de weergoden verzocht hadden toch alstublieft mee te werken was de weersvoorspelling hard maar duidelijk: regen, regen en nog eens regen. Eekie de Eekhoorn van het Steinerbos kon zijn eikeltjes dus shaken… het werd plan B, Continium in Kerkrade. Echt geen straf hoor, ik kan het weten ;-) De ontvangst in Kerkrade was allerhartelijkst.

We begonnen de dag met taart! Patricia heeft zich de laatste maanden succesvol ontpopt tot meester patissier! Een echte wereldtaart stond op tafel te stralen, te mooi maar ook te lekker om niet aan te snijden!
Na de koffie met taart gingen we aan de slag. Voor iedereen was er wel een leuke activiteit. We hadden een kleine adoptivo’s competitie opgezet en de winnaars gingen met een echte trofee naar huis. De dag werd met een gezamenlijk hapje en drankje bij Loui’s Café afgesloten. Of de traditie een vervolg krijgt blijft open met een lichte knipoog. Want zo hoort het. Er bestaat maar een traditie; niets moet alles mag!

Kortom als we onze kids kunnen iets kunnen meegeven van gezelligheid, samen delen samen spelen dan is dat al een mooie stap richting toekomst.