Welcome Brad, Lois, Kaeli and Peter!

Een dag voor de komst van de Reimers vertelden we Georgens wat er gebeuren ging. We hadden immers wat slaapplekken en voorbereidingen moeten treffen voor het verblijf van het gezin. We vertelden met de foto van het gezin Reimers erbij, dat ze de volgende dag bij ons zouden komen logeren. Natuurlijk zouden we dan samen leuke dingen gaan doen. Georgens vond het prima en wachtte rustig af.

Woensdagavond haalde Maurice de familie van het station en Georgens en mama zorgden voor het eten. Toen Georgens de deur open maakte werd hij meteen door Brad de lucht in geslingerd en door Lois lekker geknuffeld. Alle koffers werden uitgeladen en we schoven gezellig aan tafel. We starten met het lied dat kinderen en vrijwilligers in GLA altijd voor de maaltijd zongen. Een danklied voor het feit dat we het eten met onze handen hebben kunnen maken, dat we als familie bij elkaar zitten en dat we al dat heerlijke voedsel op ons bordje hebben.

Georgens herkende het meteen en wij ook! Daarna barstte het gesprek los in het Engels. Regelmatig onderbrak Georgens de conversatie en meldde dat hij ook wilde vertellen. Dan kwam er een liedje van hem of eerst een lange “uuuuuhhhhmmmm en dan wat losse flodders die we dan vertaalden tot een samenhangend geheel ;-)

Op donderdag ging Georgens naar Kakelbont en bracht ik de familie naar Kerkrade voor een bezoek aan Continium en de stoomtrein. Ze hadden een heerlijke dag in het leukste museum van Limburg en kwamen vol verhalen via de navigatie op hun mobile telefoon weer terug op “het honk”. Weer schoven we gezellig samen aan tafel en waren we blij met onze dankbare gasten. We maakten plannen voor de dag erna en praatten honderd uit over de verschillen tussen Nederland en Canada. Brad & Lois lieten ons op internet hun plannen voor een bed and breakfast zien. Prachtige houten huizen die zouden gebouwd worden aan de rand van de Rocky Mountains. Hier zijn we over een paar jaar welkom volgens het ondernemende stel. We gaan maar alvast sparen. Eerst Canada en dan Haïti ;-)

Op vrijdag stond Kasteel Hoensbroek met de indrukwekkende zandkastelen op het programma. We ontbeten gezellig samen(uiteraard voorafgegaan door het traditionele lied ;-). De Reimers werkten snel wat sloten koffie weg want daar zijn ze dol op! En toen op naar Gebrook! De Reimers houden van kastelen dus dat kwam goed uit. De zandkastelen waren prachtig en het weer zat mee. We speelden heerlijk op het kasteelplein met de oud Hollandse spelen en genoten van het zonnetje.

Rond drie uur reden we richting Vaals voor een bezoekje aan het drielandenpunt. De toren werd beklommen, de speeltuin herontdekt en het doolhof kende geen geheimen meer voor Peter en kaeli. Om zes uur begonnen we toch we trek te krijgen en nadat de nodige souvenirs waren ingeslagen reden we weer naar huis. Vanavond stonden frietjes op het menu. De frikadellen, kroketten, zuurvlees en goulash werden door de Reimers na een aarzelende test zeer gewaardeerd. Georgens vond het heerlijk dat we lekker buiten konden eten. Een prima afsluiting van het bezoek aan huize Cuijpers-Caubo.

Zaterdagochtend ontbeten we weer samen en werd er al ingepakt. Lois, Kaeli en Mireille gingen naar de markt en doken ook nog even de stad in. De mannen zouden naar het dierenparkje in het Aambos gaan. De dames struinden vakkundig alle kraampjes af en wisten nog wat Europese koopjes in te slaan. Ik stelde voor om nog even naar de Hema te gaan want dat is toch echt wel “typical Dutch!” Bij de Hema aangekomen werden we verrast door het feit dat alle afgeprijsde artikelen op dat moment voor 1,- Euro over de toonbank mochten. Dat was duidelijke taal! Niet veel later liepen we met goed gevulde tassen en een brede smile de Hema weer uit.

De mannen hadden ondertussen al laten weten dat Betty ook in Heerlen was gearriveerd. Mooi dan konden we lekker aanschuiven voor de lunch want van al dat shoppen hadden we ontzettende trek gekregen. De mannen hadden vast de tafel al gedekt ;-)

De Reimers zijn dol op appelkruimeltaart dus die hadden we ook nog even aan de lunch toegevoegd. Georgens was trouwens dolblij om Betty weer te zien en wij natuurlijk ook. We genoten allemaal van de lunch, de verhalen en het samenzijn. Rond half drie was het toch echt tijd om de familie naar Panningen te brengen, het volgende logeeradres van de Reimers. In Panningen aangekomen droegen we de Reimers over in de vakkundige handen van Rob, Marina en Ziggy.

Nu moesten ze weer aan hun laatste logeeradres wennen en opnieuw kennismaken met de opgeving. Inmiddels ging dit met name de kinderen niet meer zo makkelijk af. Ze reisden immers al bijna een maand van adres naar adres.

Na de koffie en een heerlijke stoeipartij waar de allemaal weer aan toe waren reden we naar een gezellig hoeve om een hapje te eten. De kinderen speelden lekker buiten en wij keuvelden lekker bij een hapje en een drankje. Het toetje was een toppertje want daarvoor reden we speciaal naar een ambachtelijke ijsboerderij. En toen was het toch echt tijd voor het definitieve afscheid van Betty en de Reimers. Een dikke knuffel, een warme kus en de belofte om elkaar weer te zien….

Georgens heeft zijn “schatten” trots op zijn boekenplankje staan. De schelp uit Haïti en de tol die hij van Peter mocht houden als herinnering aan hun vriendschap.

Fijn dat we dankjewel konden zeggen op onze manier.
Tot ziens Reimers, in Canada misschien? En anders in Haïti! Over een paar jaar een hereniging met allen die een speciaal plekje in ons hart en herinnering hebben?!