Taaaatuuuutataaaa!

Gisterenavond zijn we al gestart met monstertjes verzamelen van de ontlasting van Georgens. Vanochtend hadden we onze drie buisje weer gescoord en konden we weer met de buit naar het ziekenhuis! Het was schitterend weer vandaag. Een lekker droge vrieskou met af en toe een zonnetje erbij. We besloten te voet naar het ziekenhuis te gaan. Een goed plan, want de verbinding tussen ons huis en het ziekenhuis is bijna helemaal een park en dat is heerlijk lopen. Dus om 10.30 uur op weg richting dr. Busari!

In het ziekenhuis is het altijd een drukte van belang. Overal staan rijen wachtende mensen en je kijkt er je ogen uit. Eerst die drolletjes maar eens droppen bij de daarvoor bestemde balie want die branden altijd in mijn tas. Het blijft een gek idee om met poepjes in je handbagage rond te lopen ;-)

Als je het over een afspiegeling van de samenleving hebt dan vindt je die per definitie in een ziekenhuis. Bij de kinderpoli kwamen we inderdaad dr. Busari nog tegen. Hij wist nog wie we waren en kwam ook Georgens even een handje geven. Vorige keer dacht ik dat het toeval was maar nu weet ik het zeker hij draagt speciale stropdassen voor de kinderen met animaties erop! Eigenlijk is het een beetje een soort van Eddy Murphy type, vooral ook omdat hij met een Engels accent spreekt en constant met een grote smile op zijn gezicht, en al grappend door de gangen wandelt.

We mochten gelukkig weer boven prikken maar eerst moest er natuurlijk weer toverzalf op de handjes en armpjes van Georgens aangebracht worden. Dit zou straks de pijn weer verzachten. Oeps vergeten... het duurt minstens 3 kwartier tot een uur voordat hij ingewerkt is... Dan maar even een stukje taart met een kop koffie in "Het Wevertje" bestellen? Natuurlijk we moeten gewoon het nuttige met het aangename verenigen! Dus op naar de parterre maar weer. Ondertussen smelten we natuurlijk weer eens helemaal weg. In het ziekenhuis stoken ze goed en dat waren we even vergeten....

Om 13.00 uur gaan we weer naar boven. We zijn er helemaal klaar voor. Maar de verpleegsters niet. We zijn zo bij u hoor.... half uur later.... even de buisjes pakken, we komen er nu aan.... weer een half uur later... Maurice is zijn geduld alweer danig aan het verliezen. Hij stevent toch maar even kordaat op de balie met de vriendelijke dame af... Ik wil niet vervelend zijn, hoor ik hem zeggen, maar eh....
10 minuten later komen er 2 allerliefste zusters aansnellen. Ik weet nu nog niet zeker of het de charme van Maurice is geweest of dat hij boos vanachter zijn donkere brilletje heeft geloenst. Maar ze stonden er in ieder geval. Georgens kreeg weer een heerlijke banaan voor zijn neus getoverd en werd ondertussen even goed onder handen genomen door een blonde en een bruinharige zuster. Binnen 10 minuten waren de buisjes vol en konden we eindelijk om 14.30 uur het ziekenhuis verlaten...

Hoe moet je dit allemaal voor elkaar krijgen als je niet vrij bent? Dat is toch niet te doen als je geen adoptieverlof hebt? Nog maar niet te spreken over het feit dat je kind zonder middagslaapje dit allemaal zonder piepen vol kan houden. We zijn blij dat we dit samen kunnen doen en gaan lekker weer de frisse lucht in. En onze kleine man? Die slaapt vandaag dus niet en ligt er vanavond dus lekker vroeg in!