De lente zit in de lucht!

Eindelijk, eindelijk we kunnen afscheid nemen van de winter en het voorjaar inluiden! De eerste blauwe druifjes schieten bij ons al uit de bolletjes en alleen die aanblik doet al wonderen. Georgens kent ons kikkerlandje tot nu toe alleen in gure kou! En eerlijk is eerlijk hij heeft zich kranig door de wintermaanden heen geslagen. Georgens en zijn muts met bijpassende sjaal zijn dan ook onafscheidelijk. Regelmatig roept hij tegenwoordig; mammmm, brrrrrrr koud! Ben benieuwd of hij in Nederland ook nog eens maaaammmmmmmmm PFFFFFf ffffff waaarrrrmmmmm zal roepen!

De afgelopen week ging het weer een stukje beter met Georgens en zijn gezondheid en was ons vrolijke energieke mannetje weer helemaal fit. We hebben dan ook een rustig en lekker weekend gehad waarin we eindelijk weer eens een beetje konden bijslapen. Helaas is vanaf maandag die ellendig, akelige hoest weer terug. Het is steeds hetzelfde patroon. Eerst begint de hoest ’s nachts op te komen dan komt de dag erna de ene niesbui na de andere en nu begint hij weer regelmatig naar zijn oortjes te grijpen. Dit is nu al de 3e keer op rij in 2 maanden dat dit proces zich zo afspeelt. We vermoeden dat het toch iets is wat hij in Haïti heeft opgelopen ( misschien een soort luchtweg infectie). Daar begon hij immers met dat nare hoestje. Hij heeft er tot nu toe nog nooit koorts bij gehad. Dit zullen we toch weer eens gaan bespreken met de kinderarts.

Deze week hadden we de eerste uitdaging rondom schema’s die in duigen vallen ;-) Ben je blij dat er net een beetje ritme ontstaat in de haal, breng en oppasschema’s en hup daar is weer een nieuw avontuur ;-) Oma is een weekje met vakantie en bij Kakelbont was er een studiedag. Help! In een keer 2 dagen die opgevangen moeten worden. Na even puzzelen, bellen en overleggen heb ik een werkdag geruild en gaat Georgens een dag naar Kieke en Ellis waar ook opa komt oppassen. Opgelost dus weer en eindconclusie; er zal de komende jaren volgens de geleerden geen echt “ritme” meer komen. Want net als je denkt dat je er eentje te pakken hebt dient zich de volgende onderbreking weer aan. Daar leggen we ons dan maar bij neer.

En zo kan het dus ook dat je zomaar op een doordeweekse dinsdagochtend met vriendin en kinderen bij de Intratuin in de ballenbak beland. Eerst zijn we via de uitgang de Intratuin naar binnengelopen. Want via de uitgang kun je een afkorting nemen richting restaurant met ballenbak. Zo wist mijn vriendin met “Intratuinballenbak” ervaring te vertellen. Al snel zaten wij dus aan een bakje thee en de kids klommen in de ballenbaktoren. Georgens had ik nog nooit echt zien klimmen.

Tot mijn grote verbazing klom hij binnen de kortste keren rap achter Iris aan de hoogste plateautjes op. Zijn voetjes behendig in de touwen hakend en zich met zijn knuistjes optrekkend, verdween hij zomaar de lucht in. Hij zwaaide stoer van boven en riep “mama kiek es hie”. Apetrots dat ik was. We zwaaiden vrolijk terug naar onze 2 kanjers. Na een half uurtje klimmen, glijden en springen was het tijd voor een welverdiende pauze. Met een koekje in de ene hand en limonade in de andere hand keek Georgens steeds met een scheef oog naar de toren. Hij gunde zich amper de tijd om even bij te komen voordat hij weer de touwen in sprong!

Vanmiddag was onze bink dan ook helemaal uitgeteld en heb ik hem om 15.30 uur echt wakker moeten maken anders had hij nog geslapen!