De eerste schooldag.

Maanden geleden begon het al het “eerste schooldag virus” niet omdat wij dat nu zo noodzakelijk vonden. Welnee, het begint al te borrelen als je kind drie jaar wordt. “Is Georgens al aangemeld op een basisschool”?, “welke BSO kiezen jullie”?, “Hoe regelen jullie de opvang als Georgens straks naar school gaat”? Deze en meer van die vragen worden afgevuurd. Horror verhalen van wachtlijsten, vakantieplanningen, studiedagen etc. passeren de revue. Nu kwam dit voor ons toch al wat snel. We waren amper gewend aan ons gezinsleven, het kinderdagverblijf en het nieuwe ritme. Maar goed uiteindelijk zullen de mensen met ervaring wel gelijk hebben ;-) Een school werd inderdaad al in 2010 gekozen en voor de vakantie zit er nog net een keer een “wenochtend” in het programma!

22 augustus was het dan eindelijk zover! Voor Georgens hadden we het op zondag vooral een beetje rustige gehouden. Inmiddels was hij wel voorbereid op school, zeker ook door het afscheid van Kakelbont maar voor de rest had hij weinig besef van wat er ging gebeuren. Wij waren ons daarentegen zeer zeker bewust van de aankomende veranderingen. Maurice zag als een berg tegen het ochtend ritueel op. Hij voorzag vooral file en opstopping bij het wassen, aankleden en op tijd ontbijten van ons drietjes. Al weken zat hij zuchtend aan het ontbijt te voorspellen dat we het nooit zouden gaan redden ’s ochtends en dat hij zichzelf al racend met een kind achterop de fiets de stad door zag jakkeren. Moeders valkuilen zaten voornamelijk aan de emotionele kant van de nieuwe situatie. Een fase van verder loslaten breekt aan; ‘hebben we Georgens al voldoende weerbaar gemaakt’, ‘heeft hij voldoende zelfvertrouwen?’, ‘hoe gaat hij reageren op vragen rondom zijn adoptie of zijn mooie bruine koppie?. … We zullen zien.

Anyway, op maandagochtend dus vroeg opgestaan. Iedereen stond binnen een mum van tijd “gestiefeld en gestreken” beneden en we gingen nog wel met een ontbijtje achter de kiezen de deur uit! Zie je wel dat ook wij dat voor elkaar krijgen ( daar ga ik weer; hoe doen ouders dat met 3 of 4 kinderen!)…. Georgens stapte even later kordaat met zijn nieuwe schooltas de deur uit. Gewapend met fototoestel en gymtas gingen we op de fiets richting school. Aangekomen bij het schoolplein wisten we niet wat we zagen. Wat een mensenmassa. Het krioelde van de mama’s, papa’ s en kindjes op het schoolplein. We stonden schijnbaar een beetje verdwaasd te kijken want opeens werden we van alle kanten belaagd door bekende en minder bekende hulpvaardige, meest ervaren ouders.” Jullie moeten op de blauwe stip gaan staan”. “ Dat is de stip waar de juf de kindjes komt ophalen” werd ons bemoedigend toegefluisterd.

De bel…..Iedereen kuiert een beetje op z’n gemakje naar binnen. Ik wordt aangesproken door een moeder, we kletsen even en voordat ik het weet moet ik mijn mannen op de hielen volgen anders zit Georgens straks al in de klas en bovendien moet ik ook nog e.e.a op de gevoelig plaat vastleggen! Op de gang is het een beetje chaos. Waar is het lokaal ook alweer? We laten Georgens nog even de wc’tjes zien, zetten samen zijn tas in het rek en lopen het klaslokaaltje binnen. Binnen staan de stoeltjes in een kring, op elk stoeltje de naam van een kind. Georgens heeft zijn stoel direct gevonden en gaat gemoedelijk zitten. Er zijn veel jongetjes in de instroomgroep. Sommige mannetjes huilen dikke tranen en klemmen zich aan mama vast.

Daar komt juffrouw Maril ze stapt de groep binnen en gaat voorzichtig op haar stoel zitten. Ze verteld meteen waarom; Maril heeft pijn in haar rug. Wie helpt mij vandaag? Ik kan niet goed bukken? Enkele vingertjes gaan aarzelend omhoog. Ik ben blij om jullie allemaal te zien zegt Maril en ze kijkt vrolijk de kindjes in de groep aan. Ze noemt iedereen bij zijn of haar naam en zegt hoe fijn ze het vindt dat ze er zijn. Zijn jullie ook blij vraagt ze dan? Enkele kindjes schudden bedroefd en soms zelfs een beetje boos van “nee”. Georgens kijkt verbaasd. Hij vindt het wel leuk.

Wie is er met vakantie geweest vraagt de juf dan. Meteen schieten de vingertjes van twee bijdehandjes de lucht in. Een ervan is van Georgens. Zijn overbuurman krijgt de beurt en steekt meteen enthousiast van wal. ..Wij zijn in Berlijn geweest met de Volvo niet met de …( ander merk), want die is wel veilig, we hebben eigenlijk 2 auto’s…En we hadden een kleine slaapkamer in het hotel papa en mama hadden een hele grote slaapkamer. Dat was niet eerlijk….. Ik zie een moeder giechelend wegduiken. Ik weet precies wat ze denkt… Daar gaan mijn “bed”geheimen, wie weet wat deze pure, onschuldige kindermondjes de komende tijd nog meer voor vertrouwelijkheden met juf Maril delen…? Georgens krijgt dan de beurt. Niet het minst onder de indruk van het verhaal van zijn overbuurman pocht Georgens ik ben in Spanje en Italië geweest (voor het gemak somt hij meteen maar alle buitenlandse bestemmingen op die hij in zijn prille leventje heeft aangedaan). Ik was ook in een hotel en aan het strand. Tijdens zijn betoog slaat hij nonchalant zijn ene been over het andere en rust zijn kinnetje ontspannen in zijn hand. Het ziet er van een afstandje enorm komisch uit. Maurice en ik stoten elkaar aan, “kijk hem nou zitten”.

Dan is het langzamerhand tijd om afscheid te nemen voor de ouders. Georgens zwaait enthousiast naar ons en roept “doei, tot straks hé?”. We zwaaien terug en lopen maar snel de klas uit, de lange gang door en even later staan we bij onze fietsen buiten. Ging goed, we kijken elkaar even aan pakken dan maar onze tweewieler en lopen met de fiets aan de hand langs het gebouw. We kijken naar boven en zien tot onze grote verbazing bij het klaslokaal van Georgens op de 2e verdieping een bruin koppie net boven de vensterbank uit piepen. Georgens ziet ons niet, hij is druk bezig met spelen. De klok achter hem wijst kwart over 9….over een paar uurtjes komt papa hem weer halen….