Dag 2 in Haiti

Gisterenavond zijn we rond 20.00 uur naar onze kamer gegaan. We hebben Georgens gewassen en zijn tandjes gepoetst. Dat laat hij braaf allemaal gebeuren. Toen hebben we de mooie vliegtuig pyjama aangedaan ( thanks Chantanelli!) en toen hebben we Georgens verteld dat we naar bed zouden gaan. Toen keek hij nog heel vrolijk maar toen we hem uiteindelijk in z'n bedje wilden leggen keek hij heel wat minder blij en kwamen de tranen. Huilend stond hij aan de rand van zijn bedje en hij wilde eruit. Aanvankelijk hebben we hem even in bed getroost maar later toch op mama's buik gelegd. Binnen 5 minuten sliep de kleine man en na 10 minuten hebben we hem terug in z'n bedje gelegd.

We waren zelf ook kapot en vielen niet lang daarna zelf ook ieder in een eigen stapelbed ;-) in slaap. Immers morgenochtend zou de wekker om 5 uur gaan en om 6 uur zouden we vertrekken richting Ambassade. Georgens wilde 's ochtends maar niet wakker worden. De slaapkop bleef lekker doorpitten totdat papa en mama aangekleed waren. Toen hebben we hem toch maar wakker gemaakt en aangekleed.


Om 6 uur stapten we samen met de Canadese familie in de auto richting Port au Prince. De chauffeur gaf goed gas en de wegen zijn zo erbarmelijk dat ik op voorhand al dacht dat een van ons wagenziek zou worden. Ik nam uit voorzorg een primatourtje en Georgens had dit ook maar beter kunnen doen... Na een half uur kwamen de crackers retour en moesten papa en mama poetsen. Daarna viel de kleine man direct in slaap. Na een helse rit kwamen we een uurtje later bij de Ambassade aan.

Daar stonden lange rijen wachtende mensen. Inmiddels had ook de "social worker" Erik genaamd zich bij ons gevoegd. Hij werkt samen met de chauffeur ook in dienst van GLA en hij zou ons verder helpen. Helaas stonden er geen vriendjes van Erik bij de ingang dus moesten we het alleen zien op te knappen. We wisten dat we ofwel heel snel ofwel heel erg traag deze stap van de Ambassade gingen maken. Dat hangt af van de mensen die op dat moment je willen helpen of iets minder gemotiveerd zijn ;-) Het is wel schrijnend dat je als blanken veel sneller de wachtrijen passeert en dat je gewoon voorrang krijgt boven de lokale bevolking. Iedereen staat er in z'n beste pak ook met kinderen die allemaal heel stil en lief soms uren staan/zitten te wachten zonder eten en drinken. De Ambassade is voor velen de poort naar geluk ( denken ze) en velen proberen dan ook een visum te bemachtigen. Maurice sprak nog met een stel VN soldaten die vertelden dat het nu redelijk rustig is in het land maar dat het economisch en sociaal herstel van Haiti nog heel lang duurt. Alle miljoenen dollars aan steun wordt op dit moment gewoon niet goed besteed door de machthebbers. 5% van de bevolking heeft een goed leven en de resterende 95% is straatarm helaas. Vandaar dat (adoptie)hulp toch nodig blijft hier.

Gelukkig verliep het proces ondanks het feit dat we van loket naar loket gestuurd werden redelijk soepel. We zetten ons vriendelijkste gezicht op en riepen heel vaak merci en thank You! Wat wel weer vreemd was is het feit dat wij alle documenten moesten inleveren en de Canadezen weer niet en toch werden we beiden door dezelfde personen geholpen. De mannetjes van ons; Georgens en Samy waren ontzettend lief ze bleven de hele tijd op schoot zitten en keken nieuwsgierig om zich heen. Wij vonden het samen met het andere gezin reuze spannend want stel er zou bij deze laatste stap nog iets mis gaan?!

Plotseling stonden Erik en Watson de chauffeur binnen voor onze neus ze hadden een vriendje ontmoet die hun toch binnen had gelaten.. Tja zo gaat dat in Haiti ;-) Toen ging het snel we mochten om beurten aan het laatste loket komen en morgen zijn de visa's klaar. Erik haalt ze voor ons op zodat we niet nog een keer deze vreselijke rit hoeven te maken met de kids.

Thuisgekomen konden we meteen aanschuiven voor de lunch. tjonge wat hadden we een trek. Vooral Georgens die heeft zijn buikje weer eens rond gegeten. Hij is echt dol op eten en op Brad. De beheerder van het Guesthouse bij de Toddlers. Zijn vrouw Lois en hun dochter Kaily zijn beste maatjes met onze zoon. En er wordt heel wat af geknuffeld als ze elkaar zien.

Na de lunch hebben we nog even wat gespeeld en toen was het toch echt tijd voor een middagdutje. Georgens weer in zijn bedje gezet en weer zette hij het op een huilen. Tja toch maar weer in bedje getroost en zijn handje vastgehouden. Na verloop van tijd ging hij toch liggen en sliep hij weer 2 uurtjes. We moesten wederom de truckendoos opentrekken om hem wakker te maken. Natte washandjes en kietelen niets leek te helpen ;-)

Na het slaapje zijn we naar het balkon gegaan om Evena te bezoeken. Evena is geweldig knappe dochter van vrienden van ons. We hebben lekker met Georgens en Evena gespeeld en de kadootjes van papa en mama gegeven. Roger en Monique we komen hier nog uitgebreid op terug ;-)

Morgen of overmorgen hopen we dat ze ons meenemen naar het Toddler house waar de andere kindjes zitten.

Het kadootje voor Joselore hebben we ook gegeven en ze zorgen ervoor dat de kleine schat de verrassing krijgt.

Het avondeten hebben we ook weer met z'n allen genuttigd en Georgens wordt steeds vrijer en ondeugender. Dus dat is goed nieuws.

Lieve Ellis ik hoop dat we je morgen op je verjaardag even spreken alvast van harte gefelicitoetert met je verjaardag en een hele dikke kus van ons drietjes! Georgens geeft hele dikke smakkerds dus hier komt er een!

Lieve allemaal ontzettend leuk dat jullie zo meeleven het is ook echt een avontuur. Morgen hopen we jullie weer meer te vertellen.

Liefs

Maurice, Mireille en Georgens