Effe belluh!

Tjonge jonge wat vliegt de tijd. Alweer een week voorbij! Georgens is inmiddels alweer bijna een half jaar in Nederland….Eerlijk is eerlijk, we kunnen ons nu al geen leven zonder dit bijzondere mannetje meer voorstellen. We raken steeds meer op elkaar ingespeeld en het is
nog elke dag een feest om met Georgens de dag te beginnen en te eindigen. Met de komst van de lente is ook een einde gekomen aan een pittige fase die we even met elkaar doormaakten. Het wennen aan het werkritme van pa en ma, de wisselende verzorgers, wel of geen middagdutje, te laat of te vroeg inslapen ’s avonds, die pruttelende peuterpubertijd en het omzetten van de klok hebben ons weken zo af en toe uit balans gebracht. De afgelopen 14 dagen lijkt alles weer een beetje op zijn plek te vallen.

Het middagdutje is in principe van het programma geschrapt en dat bevalt iedereen prima. Georgens slaapt nu ’s avonds vroeger en wat makkelijker in. Al hebben we er nog altijd 3 kwartier voor nodig. Maar om 20.00 uur, uiterlijk 20.30 uur is onze prins nu in dromenland.
Georgens begint steeds beter te snappen dat er een bepaald weekritme is en dat sommige verzorgers tijdelijk even zorgen en dat wij de constante basis zijn. Natuurlijk worden nog steeds grenzen opgezocht en zijn er van die “achter het behang plak“ momentjes maar dat hoort erbij. Overwegend hebben we ontzettend veel lol en heel veel heerlijke knuffelmomentjes met zijn drietjes.

Over lol gesproke; aan tafel zitten vinden kids over het algemeen een noodzakelijk kwaad. Georgens is ondanks dat hij geniet van aandacht en sociale momentjes, aan tafel het ook wel eens zat om gewoon te moeten (stil)zitten en eten. Soms, als wij nog eten en hij al klaar is dat komt er wat klein speelgoed op tafel en dan amuseert ons binkie zichzelf even. Deze week kwam er ongemerkt een one-man show over de bühne die zijn weerga niet kent. Maurice en ik slurpten nog even een bakje soep weg terwijl Georgens nonchalant een klein boeddha beeldje naar zijn oor brengt; “ Hy… met Georgens… ( kijkt even in het rond en wacht een momentje) alles goed?... alles goed (bevestigend) o.k.! ( kijk weer een beetje om zich heen lacht even terloops naar ons) jahaa…is Kieke daar? Dag Kieke…. Alles goed? Kieke spelen? O.k.! (kijk weer quasi nonchalant om zich heen en trommelt met zijn hand op tafel). Daaaag, ga hangen, doeiiii, adiee wah!

Maurice en ik liggen ondertussen dubbel van het lachen langs de keukentafel af. We komen niet meer bij. De combinatie van de flarden van gesprekken, de mimiek van Georgens en dat boedda beeldje aan zijn oor maakten de show tot een echte topper! Onmiskenbaar zijn flarden van dit gesprek, imitaties van gesprekken tussen mijn zusje en mij. Kinderen spiegelen continu je eigen gedrag dat is hiermee weer eens dubbel en dwars bewezen!

Dat Georgens een sociaal mannetje is dat wisten we wel maar het is zo leuk om steeds meer van deze karaktertrek in de dagelijkse praktijk terug te zien. Als we ’s ochtends afscheid nemen en mijn moeder past op, geeft Maurice mij en Georgens een afscheidskusje. Georgens roept dan steeds verontwaardigd dat oma ook een kusje moet krijgen! Natuurlijk krijgt oma dan ook een zoen!

Georgens heeft een papa die goed kan pesten. Papa plaagt mama ook regelmatig en geeft dan wel eens een plagend tikje op haar wang. Georgens springt dat meteen voor mama in de bres en roept “oei, oei papa! Mag niet pijn doen mama Bo!, opassen papa!” Deze week raakte ik echt vertederd door onze zoon. Overvallen door hooikoorts zat ik een avond hoestend en proestend op de gang voor de slaapkamer van Georgens ( langzamerhand bouwen we steeds meer af dat we bij zijn bed blijven zitten tot hij slaapt). Ik zat dus op een kussen op de gang en Georgens kon mij net nog vanuit zijn bedje zien zitten.

Na de zoveelste niesbui klonk er met een stemmetje vol medelijden uit het bed “ alles goed mama? Op zo’n moment smelt ik helemaal weg…. Buiten het feit dat het ons nog steeds verbaasd dat Georgens zich al prima verbaal kan uiten is het zo leuk om te horen dat hij op sommige momenten ook inlevingsvermogen toont. Voor anderen misschien gewoon voor ons blijft het bijzonder dat een ons mannetje dat zoveel verwerken moet dit allemaal toch al kan.