Vertrek uit Haiti; op weg naar huis

We,(Maurice en Mireille)hebben een onrustige nacht gehad, toch een beetje zenuwachtig voor de terugreis. Rond zes uur hielden we het niet meer uit in bed en begonnen we met aankleden. Georgens werd ondertussen ook wakker en kwam kijken hoe we onze tanden poetsten. De koffers zijn bijna gepakt. Althans een koffer, de andere koffer met spullen laten we achter. Daar is een goede bestemming voor gevonden...We moeten goed nadenken hoe we onze bagage verdelen over de handbagage en de koffer die in bagageruimte meegaat. Opletten voor overgewicht van onze bagage is geen overbodige luxe. Rond 7 uur wordt er op de deur geklopt, er zijn een hoop mensen waar we afscheid van willen nemen dus die dienen zich allemaal aan.

Majorie de Francaise waar we de afgelopen dagen goed contact mee hebben gehad wenst ons een goede reis. We eten snel wat en dan komt Brad met zijn kinderen Peter en Kaily afscheid nemen van Georgens. Brad en de kids zijn echt dol op Georgens en ze vinden het afscheid dan ook best moeilijk, maar zijn heel blij dat hij met ons meegaat. Georgens stoeit en lacht nog een kwartiertje met zijn Canadees/Haitiaanse vrienden. Het is echt geweldig om te zien hoe lief ze voor ons kleine mannetje zijn geweest. Je ziet in hun ogen dat ze de kleine man zullen missen. We hebben voor Brad en de kinderen kleine kadootjes meegenomen als herinnering. Brad geeft ook een foto van zijn gezin mee voor Georgens. We geven elkaar een dikke knuffel en pinken een traantje weg. We weten allemaal dat het zo goed is. Brad en Georgens waren een bijzonder stelletje "gabbers" onder elkaar.

We nemen ook afscheid van de staf en de kokkies van GLA. Iedereen wenst ons en Georgens een behouden thuisreis en dan is het moment daar; We stappen in de jeep en Georgens gaat lekker tegen papa aanliggen, zwaait naar iedereen... De grote poort gaat achter ons dicht, de grote reis richting Nederland gaat nu echt beginnen. Watson de chauffeur van GLA rijdt ons naar het vliegveld. Een dik uur rijden van het weeshuis. Deze keer zijn we voorbereid en hebben we Georgens een reistabletje gegeven en Watson beloofd voor zover het kan, rustig te rijden. Voor de laatste keer kijken we onze ogen uit, nemen we Haiti intens in ons op. De kleurrijke, trotse Haitianen die langs de weg handel drijven, de kinderen in hun keurige schooluniformen die richting school lopen en de vrouwen die langs de weg hun wasje doen. Het gross van de mensen is ontzettend arm maar ze zien er elke dag weer uit om door een ringetje te halen. Mooie gewassen en gestreken kleding, daar is de Haitiaan trots op. Het is een drukte van belang onderweg. Het leven speelt zich op straat af en we zijn er in een flits ooggetuigen van.

Onderweg spreken we met Watson af dat hij voor ons iemand regelt die onze koffers draagt en dat hij met ons de vlieghaven inloopt. Dat is een hele geruststelling voor ons want we weten dat je voor de vlieghaven belaagd wordt door mensen die je graag willen "helpen" oftewel die graag dollars willen verdienen. Bij de vlieghaven aangekomen regelt hij meteen een carrier en loopt met ons mee naar de paspoortcontrole. Hij blijft bij ons tot we onze bagage hebben in gecheckt, dan nemen we ook afscheid van deze trouwe vriend. Ondanks dat hij voor zijn werk betaald wordt is het fijn dat op ons verzoek toch ons begeleid tot we veilig in de luchthaven zijn.

We waren redelijk vroeg dus hadden nog 2 uur voor de boeg voordat we konden boarden. Georgens speelde wat met ons en we keken naar de vliegtuigen. De tijd vloog voorbij een kwartier voor vertrek konden we aan boord. In Haiti loop je gewoon via de het platvorm naar je vliegtuig toe. Hoezo gevaarlijk ;-)
We vliegen met American Airlines naar Miami. Een fijne maatschappij met aardig personeel. We hebben eigenlijk niet 3 plaatsen naast elkaar maar er is een mijnheer zo vriendelijk om van plaats te ruilen zodat we samen kunnen zitten. Georgens vindt het allemaal reuze boeiend en kijkt zijn ogen uit. Hij laat zich prima in de gordels zetten en blijft rustig zitten tot we opgestegen zijn. PFFFF dat is toch altijd een spannend moment. We zijn dan ook reuze trots op hem en roepen steeds maar; goed zo Georgens (maar dat is meer onze eigen opluchting gebied de eerlijkheid)!

De vlucht door bleef Georgens wakker en genoot van de crackers met creamcheese die we kregen van de vliegtuigmaatschappij. Papa en mama hielden zich ondertussen druk bezig met de administratie, want je moet tegenwoordig heel wat papierwerk invullen in het vliegtuig. Daar wordt je niet vrolijk van. Na een vlucht van 1 uur en 45 min. landden we vervolgens op Miami Airport. so far so good... Tijdens de landing viel de kleine man in slaap en we zetten hem zo snel mogelijk in de buggy, die we dus toch niet voor niets hadden meegesleept al die tijd ;-) Het is een vreselijk lang stuk lopen naar de gate dus we waren al lang blij dat we Georgens even konden laten zitten en we ons zelf alleen op het sjouwen van de handbagage konden concentreren. Jammer alleen dat er om de zoveel tijd weer een passpoort controle etc, nodig is, want dan worden kindjes gewoon weer wakker en willen ze uit de buggy ;-)

Inmiddels hadden we best wel honger gekregen van al dat ge reis dus zochten we zo snel mogelijk een restaurantje op de luchthaven op. Georgens begon helemaal te glunderen bij een etalage met diverse muffins en andere lekkernijen. Hier zijn we dus neergestreken en hebben we lekker yoghurtjes, wraps en muffins gegeten. Ons mannetje begon zelfs heel stoer en uitdagend weg te lopen en een lol dat hij had toen we achter hem aan moesten om hem weer "binnen te hengelen".

We besloten om toch maar alvast in te checken voor onze vlucht richting Dusseldorf, dan hadden we dat in ieder geval gehad. Tussen onze vlucht vanuit Haiti en het vertrek richting Dusseldorf zat 4 uur dus we moesten toch nog wat uurtjes overbruggen. Inchecken dus maar en ergens een rustig plekje vinden om wat rond te hangen en te spelen. Georgens was redelijk om z'n gemakje, hij liep op mensen toe met zijn fotoboekje maar kwam ook weer terug bij mama als ik daarom vroeg. (Zal nog wel toeval zijn ;-)

We kwamen zelfs nog bekenden tegen tijdens onze wachttijd voor het boarden. Vrienden van het zusje van Mireille hielden ons een uurtje voor vertrek gezellig gezelschap en zo ging de tijd toch nog redelijk snel.

Rond de klok van 21.45 uur konden we aan boord van Air Berlin. Net als op de heenvlucht hadden we weer reuze leuke stewards en stewardessen
(NOT)!. Georgens moest meteen in de gordels we mochten hem niet rustig even op schoot nemen. Tjonge ik wist niet hoe pislink je dan kunt worden op zo'n mensen die totaal geen enkel begrip tonen voor een situatie. We hadden nl. wel uitgelegd dat het een adoptiekindje betrof en dat we niet wisten hoe hij zou reageren als hij vastgezet "moest" worden. Op de vlucht van Haiti konden we het een beetje "spelenderwijs" doen. Nu moesten we meteen hem in de gordels dwingen. Anyway het lukte om hem kalm en in de gordels te houden en toen we eenmaal in de lucht waren. Haalden we diep adem en bevrijden hem uit zijn vervelende positie ;-)

Georgens begon toen heel ijverig alle papieren, boekjes en zakjes uit de zakken van de stoelen van ons te verzamelen en weer terug te stoppen. Dat hield hij een dik uur vol. We hoopten dat hij zou gaan slapen voordat de warme maaltijd verdeeld zou worden.Het zou het anders nog moeilijk worden om hem in slaap te krijgen tijdens de vlucht. Net voor de maaltijd viel onze man in slaap. Pffff weer een mazzeltje. Papa en mama aten even rustig met een wijntje erbij en proosten op een rustig verloop van de vlucht. De rest van de vlucht lag Georgens prinsheerlijk uitgestrekt over 2 stoelen en zaten mama en papa voorzichtig in een hoekje gedrukt de tijd uit. Je doet alles voor het slaapje van je kind ook al betekend dit dat je inmiddels meer dan 24 uur zonder slaap doorbrengt. Gecombineerd met een van de pittigste weken in ons leven mag dat de pret niet drukken. ;-)

We zijn dan ook blij dat na 9 uur vliegen er weer vaste grond onder onze voeten voelbaar is. Georgens moet duidelijk even wakker worden en is even van slag. Nadat we het vliegtuig hebben verlaten gaan we hem lekker even verschonen en opfrissen. Alle kleertjes die we hebben meegenomen zijn veel te groot maar wat maakt het allemaal uit, hij is onze zoon en wij vinden hem mooi zoals hij is met of zonder mooie kleertjes. We gaan onze koffers pakken en naar huis, eindelijk! Maar eerst gaan we al onze lieve familie en vrienden een dikke knuffel geven die achter de glazen deuren staan te wachten.

Wat is het een fijn idee om iedereen straks weer te zien en te omarmen. Al die mensen die zo met ons hebben meegeleefd. Die net als wij, 5 jaar onze ups and downs hebben ervaren en die sinds 2 jaar de dagen met ons tellen dat we Georgens in onze armen mogen sluiten. al die mensen gaan we straks heel gelukkig in de ogen kijken en heel erg hard knuffelen. De eerste ontmoeting met ons mannetje delen we met velen die ons lief zijn en daar gaat het toch om in het leven!

En toen gingen de deuren open en werd er vollop geknuffeld en gezoend.
Hier en daar een traan maar vooral heel veel blije gezichten, veel kids en veel vragen en antwoorden. De ontroering was van onze en jullie gezichten te lezen het is een avontuur dat we samen beleefd hebben. We hopen dat het ons allemaal rijker heeft gemaakt.

Lieve mensen ontzettend bedankt dat jullie er allemaal waren. Bedankt voor jullie steun, lieve woorden, kaartjes, tips, medeleven, kadootjes, ballonnen, taarten, versieringen en alle andere mooie dingen.

We voelen ons rijk met een lief zoontje en zo veel lieve mensen om ons heen.

We zijn zo weer bij jullie terug met de eerste belevenissen van Georgens thuis.

Bedankt voor alles,

Maurice, Mireille en Georgens