Georgens oppuhhh… Spanje….

Eindelijk was het dan zover… We hadden er al veel over gesproken. Georgens zou samen met ons met het vliegtuig naar Spanje een weekje op vakantie gaan. In zijn bewoordingen gingen we als iemand naar onze plannen vroeg “op hukantie oppehu Spanje” …. Dus 6 september 2010 was het zover….We gingen op weg richting Spanje. De reis begon ’s ochtends om 6 uur met een autoritje richting vliegveld Eindhoven. Op het vliegveld aangekomen liepen Georgens en mama alvast naar de balie om een visumstempeltje te halen dit moest i.v.m. de adoptiestatus en de reisdocumenten van Georgens. Maurice had de auto inmiddels geparkeerd en kwam er gezellig bijstaan.

De vriendelijke dame aan de balie vroeg naar het paspoort van Georgens. We overhandigden haar met een glimlach de Nederlandse identiteitskaart van Georgens. Nee, zei de dame vriendelijk maar beslist, ik heb een reisdocument, zijn paspoort nodig. Nee hoor, dit is zijn reisdocument….vertelden wij geduldig deze allerliefste dame. We hebben alleen een Haïtiaanse paspoort en dat ligt thuis antwoordden wij. Tja, dan kunt u helaas nu niet reizen was het antwoord want dat hebben we naast het identiteitsbewijs ook nodig….. Dit hadden we ons dus niet gerealiseerd toen we de tickets boekten.

Georgens voelde ook al enige vorm van paniek bij ons ontstaan en piepte dat hij in het vliegtuig wilde en dat wij toch hadden gezegd dat hij naar het zwembad mocht. Dat wilden wij ook wel maar het zag er niet echt naar uit dat dit nog zou lukken met deze vlucht. De vriendelijke dame verwees ons naar de douane van het vliegveld maar deze stoere mannen konden ook niets voor ons doen. Er zat niets anders op dan een nieuwe vlucht proberen te boeken en het Haïtiaanse paspoort op te halen… Om een lang verhaal kort te maken…. Die dag konden we nog vanaf Niederrein richting Malaga vliegen als we heel snel de vlucht omboekten ( met bijbetaling) en in sneltreinvaart het paspoort zouden vinden en richting Duitsland konden rijden. Opa hielp ons uit de brand en bracht ons nog op tijd voor de nieuwe vlucht.

Klokslag 15.30 uur kwamen we die middag op het vliegveld aan. Georgens begreep er niets meer van en wij liepen met klotsende oksels richting douane. Nu hadden we ook nog een ticket met een naam die fout genoteerd stond. Wilde Ryan Air echt moeilijk doen dan konden ze ook hier nog extra kosten voor wijziging voor berekenen. Daarbij zouden we dan wellicht misschien weer de vlucht missen omdat dit natuurlijk ook weer veel tijd kost om te regelen. Dus er was nog een horde te nemen voordat we in het vliegtuig zaten. Georgens gooide al zijn charmes in de strijd om de dame aan de counter met zijn allerliefste Prodent smile af te leiden en dat lukte wonderwel. Ze had alleen maar oog voor ons boefje en keek niet eens naar de tickets. PFFFF, gelukkig! Wel werd de zonnecrème en de shampoo voor Georgens nog uit de bagage gevist! Maar dat mocht de pret niet drukken.

Om 16.30 uur liepen we de vliegtuigtrap als laatste 3 passagiers op en wonderwel kregen we ook nog plaatsen naast elkaar met een window seat voor Georgens. We ploften met een zucht in de stoelen en bereiden Georgens voor op wat er komen ging. “Georgens vindt het spannend” meldde de kleine man en klemde zijn beer tegen zijn kleine buikje. De zon ging al langzaam onder toen we flink vaart maakten om de lucht in te gaan. Stoer keek onze kleine man naar buiten en toen we door de wolken richting de zon vlogen riep hij “dag opa, Georgens oppuh Spanje!”…..